Mijn eerste blog

Tijdens mijn vakantie (her)las ik het voor zo mij veelzeggende boekje The Velvet Rage van Alan Downs. Ik besloot erover te gaan schrijven. En ja, gelijk een persoonlijk thema. Maar wellicht een mooie aftrap voor mijn eerste blog hier op mijn site. Waar ik natuurlijk best een beetje trots op ben. 

Eenzaamheid en verbinding – gedachten

Bij mijn werk in de ouderenzorg word ik dagelijks geconfronteerd met gevoelens van eenzaamheid en kwetsbaarheid bij mijn cliënten. Hun worstelingen en hun zoektocht naar verbinding vormen als het ware een spiegel die me een inkijkje geeft in mijn eigen leven. Het laat zien hoe universeel deze gevoelens zijn, hoe diep ze kunnen snijden, en hoezeer ze verbonden zijn met ons verlangen naar erkenning en nabijheid. Dit essay is een persoonlijke reflectie over alleen zijn, eenzaamheid en het durven tonen van kwetsbaarheid.

Alleen zijn is voor veel mensen een vanzelfsprekend gegeven: een moment van rust, een adempauze, een noodzakelijke tegenhanger van soms overweldigende sociale drukte. Voor mij, als gay man, heeft alleen zijn echter soms een heel andere lading gekregen. Het is niet slechts een keuze of een tijdelijke toestand, maar een existentiële ervaring: een gevoel van afgesneden zijn van contact met de ander, en daarmee ook van mezelf. Sinds het overlijden van mijn lieve zus in april is dat gevoel nog sterker aanwezig. Haar ziekte had ons leven al maandenlang in een schaduw geplaatst, maar toen ze uiteindelijk overleed, bleef een leegte achter die niet eenvoudig te benoemen is. Het is een diep verlies dat elke dag voelbaar is. Haar overlijden heeft me geconfronteerd met de kwetsbaarheid van het leven en met het besef hoe kostbaar echte nabijheid en verbondenheid zijn.

Alan Downs beschrijft in The Velvet Rage hoe veel gay mannen hun leven vormgeven vanuit een diepe behoefte aan erkenning. Het verlangen om gezien en geliefd te worden is begrijpelijk en menselijk, maar bij ons vaak vermengd met schaamte, angst en een geschiedenis van afwijzing. Dit maakt het aangaan van verbinding ingewikkeld. Waar intimiteit vraagt om kwetsbaarheid, roept diezelfde kwetsbaarheid de angst op opnieuw buitengesloten te worden. Ik herken dat spanningsveld in mezelf. Daarmee wordt een gevoel van eenzaamheid niet alleen bepaald door alleen wonen of single zijn, maar door het voortdurende balanceren tussen verlangen en angst, tussen hoop op nabijheid en de zekerheid van een innerlijke leegte. Het verlies van mijn zus heeft die leegte alleen maar meer voelbaar gemaakt. Haar afwezigheid laat een stilte achter die ik niet kan opvullen, hoezeer ik ook verlang naar nabijheid en betekenisvolle relaties.

Wat Downs helder maakt, is dat deze eenzaamheid niet op zichzelf staat. Ze is onderdeel van een bredere ervaring die veel gay mannen delen: het jarenlang ontwikkelen van strategieën om erbij te horen, terwijl de kern van onszelf vaak onzichtbaar of verborgen bleef. Dat verleden laat sporen na in hoe wij relaties aangaan. Verbinding wordt dan niet iets vanzelfsprekends, maar een strijdtoneel van hoop en onzekerheid. Vaak voelt het alsof de muren die ik rond mijn hart heb opgebouwd zowel bescherming bieden als een gevangenis vormen; ze houden pijn buiten, maar ook liefde. Het verlies van mijn zus heeft me opnieuw doen beseffen hoe belangrijk het is die muren – zij het voorzichtig – te onderzoeken, om ruimte te maken voor echt contact.

Tegelijkertijd biedt deze bewustwording ook een kans. Door mijn eigen gevoelens van eenzaamheid en verlies onder ogen te zien, kan ik begrijpen dat dit geen persoonlijke mislukking is, maar een gedeelde ervaring die zijn wortels heeft in een bredere context. Het nodigt me uit om mild te zijn voor mezelf en om verbindingen niet te benaderen als een test die ik moet doorstaan, maar als een mogelijkheid om werkelijk gezien te worden. Het proces van rouwen en het ervaren van eenzaamheid zijn zwaar, maar ze openen ook de mogelijkheid om zachter te worden, niet alleen naar anderen, maar vooral naar mezelf.

Meer nog wil ik de lans breken voor het durven tonen van kwetsbaarheid en het erkennen van eenzaamheid – niet alleen voor gay mannen, maar voor de mensheid als geheel. Het idee dat we onze eenzaamheid moeten verbergen of onze kwetsbaarheid moeten maskeren, versterkt de isolatie en maakt echte verbinding lastig. Door eerlijk te zijn over wat we voelen, door ons toe te staan te rouwen, te twijfelen en soms te falen, kunnen we een cultuur van openheid en begrip creëren. Alleen door die eerlijkheid ontstaat een omgeving waarin intimiteit, empathie en echte verbondenheid mogelijk worden.

Het alleen zijn blijft een uitdaging, maar het hoeft niet uitsluitend een leegte te zijn. Het kan ook een ruimte worden om stil te staan, te rouwen en langzaam te ontdekken wat verbinding werkelijk betekent. Misschien begint dat, zoals Downs suggereert, niet met het overtuigen van de ander, maar met het toelaten van mijn eigen kwetsbaarheid. Pas dan kan de weg naar echte verbondenheid open gaan, ook voorbij de muren van schaamte en angst. Het verlies van mijn zus heeft die weg pijnlijk duidelijk gemaakt, maar tegelijkertijd biedt het ook de kans om de diepte van eenzaamheid te erkennen en er ruimte voor te maken, zodat verbondenheid, wanneer het komt, ook werkelijk kan worden ervaren.

Liefs, Lammert